.png)
De winkel is een half uurtje gesloten voor de middagpauze. Iedereen zit in stilte te eten. Omar's telefoon zoemt, hij brengt zijn oortjes in en praat dan zachtjes terwijl hij verder eet. Daarna doet hij een mondmasker om, komt overeind en loopt naar me toe terwijl hij het schermpje van z'n gsm toont. Ik zie een meisje achterin een wagen zitten, misschien een jaar of acht. Ze lijkt even verbaasd als ik door wat ze ziet en dan pas dringt tot me door hoe de vork in de steel zit; ik zwaai naar haar, Omar zegt iets in het Arabisch, het meisje trekt haar mondmasker omlaag en er komt een brede glimlach op haar gezicht. Het beeld schuift verder naar het iets grotere meisje dat naast haar zit.
'Dat zijn mijn twee dochters', zegt Omar, waarna hij er nog iets in het Arabisch aan toevoegt. Het tweede meisje zwaait naar me terwijl ze met haar vrije hand het mondmasker naar beneden trekt. Tegelijk zwenkt het beeld naar rechts waardoor er nu een peuter in zicht komt.
'Mijn zoon.’
'Wat heb jij mooie kinderen', zeg ik. Omar glimlacht, buigt het hoofd en loopt daarna van tafel naar tafel om zijn kinderen aan iedereen voor te stellen.
Hoe anders was het vorige week! Omar had toen zijn proefmaand met glans afgerond en kreeg een contract voor het komende jaar. Hij keek zorgelijk, hoewel ik hem had gezegd dat alles in orde was. Amber peilde hoe het met hem ging, je kon haar vriendelijke, geruststellende gezicht zo door haar mondmasker heen zien.
'Heel goed', zei hij. Daarna keek ze naar mij. 'En, ben jij tevreden Rino?'
'Zeker', zei ik. 'De eerste weken was Omar 's morgens vaak wat aan de late kant, het kwam soms op seconden aan. Maar we hebben het besproken en sindsdien is hij hier telkens tien minuten voor aanvang.' Amber lachte. 'Raakte je niet uit bed, Omar?' Verlegen sloeg hij de ogen neer.
'Ik sta elke morgen om zes uur op', zei hij. 'Neem een douche en dan ik koken. Daarna bel ik mijn vrouw. Wij praten maar tijd gaat snel en ik kom werken. 's Avonds ben ik om zes uur thuis. Ik eet nog iets, chat met mijn vrouw en ten laatste om tien uur, ga ik naar bed. '
'En doe je soms iets van sport? Lopen? Fietsen?'
Omar schudde het hoofd.
'Nee… Is moeilijk nu… Ik kan niet, veel problemen.' Hij zocht op het tafelblad naar woorden.
'De dag na morgen vertrekt mijn vrouw met onze drie kinderen vanuit Sadeh, waar ons huis is, naar Aden. Mijn broer gaat mee want een vrouw mag niet alleen reizen. Als ze arriveren, moeten ze een coronatest doen en dan kunnen zij enkele dagen later het vliegtuig nemen naar Egypte. Daar zijn ze veilig. Dan kunnen we procedure starten.'
'Hoelang zijn ze onderweg naar Adem?
'Aden, Rino, met een 'n'. Twaalf uur. Het is niet zover, misschien tweehonderdvijftig kilometer. Maar de wegen zijn slecht en zij kunnen niet snel rijden. Overal is controle door mensen met geweren. Zij willen niet dat iemand vertrekt.'
'Wie wil dat niet?'
'Ken jij Houthi's? Zij controleren alles. Zij willen president worden in Jemen en komen naar je huis. Jij moet samen met hen vechten, anders schieten zij je dood. Jij kunt niet kiezen. Zij zijn bang dat, als iedereen weggaat, de huizen leeg zullen zijn.' Hij zuchtte.
'Het was heel moeilijk om aan paspoorten te raken. Maar mijn vrouw heeft gezegd dat ze in Egypte naar ziekenhuis moet voor operatie. Daar had zij ook papieren voor. En zo is ze aan paspoort kunnen komen.' Hij sloot de ogen eventjes, en liet zijn blik dan heen en weer gaan tussen Amber en ik.
'Ik ben heel blij met mijn werk hier. Want ik moet geld naar mijn familie sturen.'
Die avond, toen hij de inhoud van zijn tas kwam tonen voor hij naar huis vertrok, liet hij een filmpje op zijn GSM zien.
'Kijk Rino, het vliegveld in Aden. Dit is in december.' We keken naar een groot plein waar er her en der vliegtuigen stonden. Daar tussenin liepen overal mensen. Plots klonk er een luide knal en iedereen begon te hollen. Een grote donkere wolk steeg op vanuit de luchthaven.
'Dit is het vliegveld waar mijn vrouw maandag het vliegtuig moet nemen. Deze beelden zijn van enkele weken geleden.' Hij veegde het filmpje weg.
'Ik zal blij zijn als mijn familie in Egypte is. Dan zal ik weer kunnen slapen.'
Normaal had hij die week opleiding aan de kassa. Maar dat hebben we uitgesteld. Zijn hoofd stond er niet naar.
De eerste dag dat Omar bij ons werkte, na het overlopen van de onthaalmap, haalde hij een magazine tevoorschijn. Het bleek een reisbrochure te zijn. Diep onder de indruk stelde ik vast hoe mooi het in Jemen was: de oude bergdorpen en historische steden, de woestijn, de sprookjesachtige paleizen en exotische stranden.
'Wat een prachtig land', zei ik.
'Dat was tien jaar geleden,’ zei Omar somber.
Wanneer ik opnieuw in de winkel kom, de pauze is bijna voorbij, zie ik hoe hij de verschillende productafdelingen via z’n telefoon aan zijn familie laat zien. De kledij, de meubelen, het speelgoed. Ik hoor de kinderen kraaien van plezier. Zij rijden momenteel ergens in een auto door Caïro. Hier, op de radio begint het nieuws. Jan loopt naar voor om de poort te openen.
Omar begeeft zich naar de kassa.
